Daar zijn ze dan: Gautjes vijfling!
Op mijn verjaardag werd Gauri rond een uur of zeven onrustig. Maar nadat de koffievisite gelukkig weer was vertrokken, keerde de rust al snel terug. We namen haar voor de zekerheid mee naar bed, zodat we haar goed in de gaten konden houden.
Ze lag steeds te rillen en begon de volgende ochtend rond een uur of half zes te hijgen. Om kwart voor zeven begonnen de serieuse weeën en om half acht was de eerste vruchtblaas te zien. Maar die verdween weer, kwam weer terug, verdween weer en uiteindelijk knapte de blaas jammer genoeg. De betreffende pup lag met zijn achterpootjes in het geboortekanaal, maar omdat Gauri erg zwakke weeën had kon ik haar niet helpen. Ik kreeg de pup er niet uit.
We hadden Maarten al gauw gemobiliseerd en daarna de dierenkliniek laten weten dat we onderweg waren, want onze auto stond natuurlijk al weer en nog steeds bij de garage. Bij aankomst in de kliniek keek Erik Noorman hoe het er voor stond, maar de pup zat muurvast en er was gewoonweg niet genoeg ruimte. Om deze pup te redden was de enige optie een keizersnede. Al snel stonden we samen met de dierenartsassistente en Erik zelf, die stiekem toch nog even een blik kwam werpen bij zijn collega Davina Geerdink die de keizersnede voor haar rekening nam, in de operatiekamer de pups op te wrijven.
We stonden zelfs nog te dollen of het aantal pups zou kloppen met het aantal dat Erik op de echo had gezien. Helaas Erik, je zat er ééntje naast! 😉 Maar die zal onze instructeur Willem er wel stiekem uitgeschud hebben in de eerste weken van de dracht, toen hij Gauri van de wip af graaide om een botsing met een andere hond te voorkomen.
De twee teefjes en drie reutjes gaven gelukkig al gauw tekenen van leven, ook het pupje dat klem had gezeten nam zijn allereerste teug adem. Wat een opluchting weer! Gauri zelf was in hele goede handen bij Davina, al snel kwam ze weer bij en konden wij met het hele gezin op naar huis. Ons kippeboutje kroop meteen bij haar pups, en begon vol overtuiging voor haar kleine drumsticks te zorgen, alsof ze nooit anders had gedaan. Alleen billen wassen doet ze niet graag, maar dan komt omaatje Arwen om de hoek kijken om mee te helpen…
Dag lieve flapoor van me en bedankt voor alles wat je me gegeven hebt. Wat heb ik ontzettend veel genoten van de tijd die we als maatjes doorgebracht hebben. Vooral jij hebt me geleerd hoe mooi en speciaal de band tussen een mens en dier kan zijn.
